We ruilen de koele berglucht van Kodaikanal in voor de hitte van de vissersstad Mamallapuram. Hier zullen wij onze laatste dagen in India doorbrengen!
Necklace, mam? Hotel, sir? Haircut, sir? Handmade sculpture, mam? We voelen ons niet langer vrijwilligers, maar rasechte toeristen in dit stadje aan zee. We verblijven in een goed en proper guesthouse waar we de ventilator prijzen en eren. Dit stadje biedt alles wat een toerist verlangt: lekkere restaurantjes, kraampjes met lokale spulletjes, een strand, enkele bezienswaardige uitgehouwen rotsen en nog steeds … aapjes! Wegens de onuitstaanbare hitte plannen wij onze uitstapjes vóór 10u en na 16u. Daartussen zijn wij lui en loom; dat mag ook eens.
Twee uitstapjes zijn het vermelden waard. De eerste is de uitstap naar de Crocodile Bank. Dit is echt een ongelooflijk coole plaats waar ze meer dan 1000 krokodillen hebben! Sommige exemplaren kon je van heel dichtbij bewonderen en het voordeel aan het grote aantal is dat er altijd wel een paar actief zijn. Naast krokodillen hadden ze ook schildpadden en slangen. Enkele ‘snake catchers’ gaven uitleg over de giftigste slangen van India (krait, cobra, Russel’s viper), er tussen staand alsof het lieve konijntjes waren. De tweede uitstap is die naar MGM Dizzee World, een naar het schijnt populair Indiaas pretpark. Erg populair was het alleszins niet toen wij er waren; ik denk dat we slechts een honderdtal mensen hebben gezien, personeel meegerekend. De attracties waren ook wat aan de zielige en weinig variërende kant. Enkel de rollercoaster was de moeite waard; je moest er wel voor bijbetalen… We hebben er ons eigenlijk vooral geamuseerd door grappige foto’s te trekken. Geniet dus van de kiekjes, want zij zijn de laatste die we toevoegen.
Jaja, dan zit het er zo ongeveer op voor ons in India. Morgen gaan we naar Chennai om daar ons vliegtuig te nemen naar België. Donderdagochtend rond 7u50 komen we aan in Zaventem. Daar zullen we iedereen die ons opwacht een grote knuffel geven, want we hebben jullie gemist!
Tot gauw,
Sarah en Wim
De 3 maanden Noord-Zuidstage zitten er, op een dagje na, reeds op. Onze gemoedsgesteldheid is in die drie maanden geëvolueerd van ongerustheid, bezorgdheid, opluchting, medeleven naar pure trots. Trots op Sarah en Wim om wat zij in die drie maanden hebben gepresteerd. Zij hebben zich niet beperkt tot de pure stage maar hebben geprobeerd om, via een aantal projecten, iets neer te zetten wat voor de lokalen blijvend is en waar zij ook in de toekomst de vruchten van kunnen plukken.
BeantwoordenVerwijderenVoor Sarah en Wim is deze periode waarschijnlijk een fantastische levenservaring maar ergens leeft het vermoeden dat dit ook voor de kinderen van de Mother Theresa High School een verrijkende ervaring was.
Wij konden hun avonturen volgen via de diverse blogberichten maar ook via de wekelijkse chatsessies.
Hieruit is vooral gebleken dat de diverse reacties op hun blogberichten, vooral in de beginperiode, een ware stimulans waren om door te zetten.
Bij deze willen wij dan ook alle mensen bedanken die meegeleefd hebben met Sarah en Wim. Hetzij door het plaatsen van reacties maar ook door het volgen van hun wedervaren. Niet iedereen voelt zich immers geroepen (drempelvrees of computervrees)om zijn mening openbaar te verkondigen.
Aan de hand van de reacties hier thuis was echter duidelijk dat heel wat mensen, soms vol ongeduld, reikhalzend uitkeken naar het volgende blogbericht. De bezoekersteller schoot bijwijlen sneller omhoog dan de plaatselijke temperatuur.
Nu is het nog enkel aftellen, de vluchtschema's opvolgen en uitkijken naar die beloofde knuffel.
Aan alle bezoekers van deze blog: bedankt voor de interesse en de vele reacties, on en off the record, en tot ziens!!!
De ouders van Wim