Episode VI

Dag trouwe bezoekers,

Onze tweede week is bijna ten einde en we genieten nog steeds met volle teugen. In deze aflevering zullen jullie lezen over onze tweede week op de Mother Theresa High School, Republic Day en Bollywoodervaringen.

Mother Theresa High School

Sarah onderwijst Maths (wiskunde) aan de 3de en 4de standard en English aan de 3de en de 5de, Wim Science (wetenschappen) aan de 3de en 4de standard en Maths aan de 5de en de 6de. Kinderen in de 3de standard zijn even oud als kinderen uit een 3de leerjaar in België, ter vergelijking.

Het lesgeven op de school verloopt niet altijd zoals we het hopen. Beide ervaren we vooral problemen in de laagste standards (3de en 4de). We durven met zekerheid zeggen dat sommige leerlingen ons amper begrijpen, wat het lesgeven uiteraard niet bevordert, integendeel. De leerlingen in die klassen zijn vaak zeer onaandachtig en babbelachtig., zeker als hun normale juf niet in de klas aanwezig is. Daarnaast is het zeer moeilijk om de leerlingen vragen te laten beantwoorden die vragen om inzicht of persoonlijke mening. Dit is echter niet hun schuld. Hun leerkrachten laten hen meestal gewoon herhalen wat ze hen voorzeggen. Soms moeten ze dan iets meerdere keren herhalen. We zijn ervan overtuigd dat ze tijdens dat herhalen soms zelfs niet weten wat de vraag was of wat hun antwoord inhoudt. Dit zijn dus onze negatieve ervaringen omtrent het lesgeven.

Gelukkig is het niet al kommer en kwel. O neen! Vele leuke momenten beleven wij ook, aangezien we ook in de 5de, en Wim ook in de 6de standard lesgeven. De kinderen daar zijn zeer rustig en werken heel goed mee. Zo moest Sarah een les geven over comparatieven en superlatieven, terwijl zij geobserveerd werd door Wim en Mr. Edward. Als voorbeeldzinnen kwamen dan op het bord:
Mr. Wim writes clearly.
Ms. Sarah writes more clearly.
Mr. Edward writes most clearly.
Dit bracht iedereen in het klaslokaal aan het lachen, zeker omdat de vorige voorbeelden Mr. Wim alles beter deed dan Ms. Sarah. (Het voorbeeld spreekt de waarheid…)

Andere leuke momenten beleven we vooral in de namiddag als we de sportlessen overnemen. Hoewel er weinig plaats is voor het grote aantal leerlingen, lukt het ons toch om leuke sporten en spelen te introduceren. Een spel dat veel succes had, was ‘Tussen 2 vuren’ of ‘Between 2 fires’ in het Engels. Kent u het spel niet, raadpleeg gelijk welk kind en de spelregels zullen u uitgelegd worden. Onze cricketset werd ook uitgetest door de oudere jongens (en twee leerkrachten die er tevens zeer blij uitzien met onze aankoop) en zo leerde Wim de regels van cricket kennen. Volgende keer mag hij meespelen, joepie!

Republic Day

Dinsdag was het nationale feestdag in India. Op Republic Day viert men de dag waarop India een republiek werd (26 januari 1951). In onze school hadden vele leerlingen op voorhand een dansje, een liedje, een toneelstuk of een speech voorbereid. Deze mochten ze dan ook showen op het podium van de school. Meisjes die dansen op Barbie Girl en een jongen die de moonwalk met glans performt op Smooth Criminal van Michael Jackson; amusement ten top! Anderen dansten dan weer in Indiase stijl, waar wij zeer onder de indruk van waren.

Bollywood

Naar India gaan en niet naar een Bollywoodfilm gaan? Neen, dat is geen optie. Samen met Liz, een Nederlandse vrijwilligster van onze leeftijd, gingen we naar het Raja Theatre. Daar konden we kiezen tussen een actiethriller en een romantische film. De meisjes waren in de meerderheid, dus werd het de tweede: Kutty. Voor alle duidelijkheid, de film was in Tamil en niet ondertiteld. Dolle pret leek ons met andere woorden verzekerd. En o ja hoor, de pret was er, in de vorm van volledig uit de context gehaalde dansscènes, overdreven geluidseffecten tijdens vechtscènes en de o zo onvoorspelbare afloop (dit laatste lees je best met kennis van het woord ironie). Het was een prettige ervaring en we durven jullie zelfs aanraden om het ook eens te proberen.

Tot zover deze episode. We laten jullie enkel nog genieten van volgend oogverblindend plaatje…

Veel liefs vanuit een geweldige buurt!

Sarah en Wim

Mother Theresa High School

Beste Westerlingen

Onze eerste werkweek op de Mother Theresa High School zit erop. Maandag werden we er met de riksja heen gevoerd. De directeur van de school, Mr. Charles Radj, verwelkomde ons eerst in zijn kantoor. Om 9u startte het gebed waarbij alle kinderen van de school in rijen de talrijke gebeden opzegden. Na dit met discipline doordrongen gebeuren, stelde Mr. Radj ons voor aan de kinderen en kregen we vervolgens elk een prachtige bloemenkrans.

Maandag en dinsdag observeerden we het schoolleven in de Mother Theresa High School. Telkens we een klas binnentraden, keken vele nieuwsgierige oogjes ons aan. Wat we zagen, was nogal verschillend van wat onze verwachtingen waren. Zo is het niveau van de leerstof zeer hoog; je kan gerust zeggen dat het hoger ligt dan in België. We vroegen ons wel af of de kinderen dit hoge niveau ook aankunnen. Wat de leerkrachten betreft, waren we ook aangenaam verrast, want de manier waarop zij lesgeven is vrij goed. Iets wat opviel, was dat de leerkracht het grootste deel van de tijd praat en dan soms de leerlingen in koor laten antwoorden. Wat het lesgeven moeilijker maakt, zijn de open klaslokalen, waardoor je ook de les van de klassen naast je kan volgen. Als we wilden verhuizen van klaslokaal, namen we onze observatiestoelen en mochten die direct daarna weer afgeven, want onmiddellijk stonden enkele kinderen klaar om onze stoel voor ons te dragen. Ze zijn ongelooflijk behulpzaam en eerbiedig.

Tijdens de middagpauze krijgen we een lunch voorgeschoteld die Mrs. Vasanthi, een van de leerkrachten, elke dag voor ons meebrengt. Ze zegt dat wij vanaf heden deel uitmaken van haar familie. De lunch bestaat altijd uit rijst (steeds met verschillende soorten sausjes) en af en toe krijgen we er ook iets anders bij zoals een eitje, een soort kaasbroodje… Tot nu toe vinden we alles wat we krijgen lekker tot zeer lekker. Mrs. Vasanthi zorgt er wel voor dat het niet te ‘spicy’ is.

Vanaf woensdag begonnen we zelf les te geven. Sarah neemt de vakken English en Maths op zich, Wim Science en Maths. Het is aanpassen aan de methode van lesgeven, maar de positieve ervaringen overwegen bij ons beide. Het is grappig om te zien hoe blij de kinderen zijn, telkens ze zien als wij ze zullen lesgeven.

In de namiddag staat de boog iets minder gespannen dan in de voormiddag. Elke namiddag, vrijdag uitgezonderd, krijgen de kinderen sport. De eerste dag werd ons meteen een ringbal in de hand gestopt waarmee we samen met de kinderen mochten spelen. Naast deze rubberen ringen hebben ze een volleybal, enkele badmintonraketten en springtouwen. Het leek ons leuk als de kinderen (en de sportleerkracht) meer sportmateriaal zouden hebben. Vrijdagnamiddag zijn we dan ook Pondicherry ingetrokken, op zoek naar een sportwinkel. Daar werden we royaal behandeld eens de verkoper zag dat we niet met lege handen zouden vertrekken: een theetje en een stoel werden ons aangeboden. We verlieten de winkel met een volleybalnet, 3 voetballen, 3 volleyballen, een volledige cricketset, 4 setjes badmintonraketten en 12 kegels. Samen met de millenniumvoetbal van stad Brugge heeft de school nu al een mooie sportcollectie!

We zullen nu proberen om enkele foto’s te publiceren. Proberen, want dit leverde ons (voornamelijk Wim) veel frustratie op tot nu toe.

Tot slot willen we jullie ook reeds bedanken voor de talrijke reacties op de blog; het is leuk om ze te lezen!

Liefs,

Sarah en Wim

Ladies and gentleman, welcome to Chennai.

Beste bloggers,

Ons vliegtuig is niet gekaapt noch neergestort, dus we zijn veilig en wel beland in Chennai! Onze vliegtuigtrip was duidelijk geen back to basics; we voelden ons met de touchscreenschermpjes en het op plateaus geserveerde eten net midden in een film. In Chennai stapten we uit in een vochtige, warme en donkere omgeving. We speurden tussen de talrijke mensen aan de uitgang naar het plakkaatje met “Amaidi Volunteering welcomes Ms Sarah and Mr Wim” en vonden zo onze taxichauffeur. Onze eerste kennismaking met India was die met het verkeer: druk, chaotisch en lawaaiproducerend. Er wordt hier duidelijk creatief omgesprongen met verkeersregels: links en rechts inhalen, toegelaten snelheden even verdubbelen en natuurlijk vriendelijk al wat beweegt op straat even goeiedag toeteren, zwerfhonden inclusief.

Het Amaidi Guesthouse

Rond 5 uur ’s nachts kwamen we dan aan bij het Amaidi Guesthouse, onze verblijfplaats voor de volgende 3 maanden. We hebben een klein maar fijn kamertje waar we meteen ons muskiettennet aan de ventilator ophingen. Naar het toilet gaan doen we hurkend. Wc-papier vinden ze hier wat Westers, ze gebruiken liever de was-je-poep-met-je-linkerhandmethode. Daarom eten de mensen enkel met hun rechterhand. In ons gasthuis verblijven nog enkele andere vrijwilligsters: Rosanne, Janneke en Liz, 3 Nederlandse meisjes, werken in een weeshuis.

De wekdienst

We waren duidelijk welkom in India; we lagen amper in ons bed toen een oorverdovend, repetitief muziekje onze oren bereikte. Dit ging zo door tot ongeveer 7 uur ’s morgens. We vernamen dat dit de mantramuziek is. Hindoes bidden hierop hun mantra’s (een soort gebed), hebben wij ons laten vertellen. Daar moeten ze elke ochtend via deze muziek aan herinnerd worden… Een wekker zal dus nogal overbodig zijn. Op onze eerste dag nam Camille ons mee uit eten samen met Rosanne. Hij vertelde al een en ander over de plaats en de gewoonten hier.

Onze eerste stapjes op Indiase bodem

In de namiddag gingen we naar een winkelstraatje. We werden ongeveer van onze sokken gereden door de hopen auto’s, riksja’s en brommers. Vooral de brommers zijn in overvloed aanwezig, en daar zitten de mensen dan dikwijls met 4 op. De vrouwen zijn heel erg mooi; we zagen de meest prachtige sari’s op straat. Er zijn ook niet alleen mensen op stap, we ontmoetten ook al talrijke koeien, honden en kippen. Er was ook extra ambiance zaterdag door het Pongalfestival. Dit is een soort oogstfeest, waarbij de hoorns van de koeien beschilderd worden, de mensen hun tractors en hun haar met bloemen decoreren en waarbij je op elke stoep een tekening met gekleurd poeder ziet. De kinderen namen soms onze hand vast om ons vrolijk “Happy Pongal” te wensen. Na dit tripje gingen we even verpozen in ons Guesthouse, wat een ware oase van rust bleek na het drukke straatleven.

Wim neemt het goede voornemen om meer foto’s te trekken. Jullie mogen dus enkele kiekjes verwachten in de loop van volgende week!

heel veel liefs,
Sarah en Wim

Het saaiste bericht van deze blog

Geachte blogger

Hier volgt een zeer saai en formeel bericht... We raden u aan om niet verder te lezen. Indien u dit wel doet en in slaap valt en daardoor de brand die ontstaan is in uw keuken na het te lang laten opstaan van de patatjes niet ziet, zijn wij hiervoor niet verantwoordelijk!

Twee zaken worden besproken in deze van humor beroofde opeenvolging van letters:
1) hulp bij het plaatsen van reacties op deze blog
2) rekeningnummer voor giften

1) Voor de mensen die niet vertrouwd zijn met het plaatsen van reacties, hebben wij volgend stappenplan gemaakt:
* Klik op "Reacties" als je wil reageren op een bericht.
* Typ je bericht.
* Bij "Reageer als" selecteer je "Naam/URL".
* Vul je naam in. Een URL invullen is niet nodig.
* Klik op "Doorgaan".
* Klik op "Reactie plaatsen". Soms moet je nu nog enkele tekens intypen om te bewijzen dat je geen spammer bent.
* Je reactie staat er op!
2) Voor de mensen die dat willen, geven wij een rekeningnummer waarop jullie geld kunnen storten. We willen wel benadrukken dat je dit niet voor ons moet doen, maar voor de lokale bevolking. We garanderen jullie dat we ons best zullen doen om jullie geld goed te besteden.
Rekeningnummer: 377-0135444-69

Tot zover het saaiste bericht van deze blog.

Hoogachtend

Sarah en Wim

Gegroet, beste webloglezer!

Twee weken nog maar, en Wim en ik lopen al rond te wandelen in een Indiaas (en geen Indisch!) straatje, waarschijnlijk nog maar half bekomen van onze 10 uur durende vliegreis. Zotjes eigenlijk…

Sinds ons eerste blogberichtje hebben we heel veel praktische rompslomp in orde gebracht. We zijn allebei beprikt tegen ziektes, we schaften ons een collectie malariapillen aan, we vroegen onze beurs bij VLIR-UOS aan en we speurden naar muskietennetten. In het begin van de kerstvakantie gingen we ook op citytrip naar de Indiase ambassade in Brussel. Een vreemde zaak was dit toch wel. De visumaanvraag was van gebouw verhuisd en blijkbaar mag je niet naar India als je er vrijwilligerswerk wil doen. Daar was toch wel even paniek. We hebben dan een toeristenvisum aangevraagd; daar hebben ze in India minder problemen mee...

Intussen verzamelden we ook een heleboel centjes om nuttige dingen te kopen voor onze stageschool en onze leerlingen, en we hebben ons hiervoor culinair volledig uitgeleefd. De oma van Wim plaatste een indrukwekkend persoonlijk record in wafeltjes bakken: 200 van die heerlijke dingen maakte ze voor ons! De opa van Wim vulde dit aantal nog eens aan met gelukte lukken. Deze lekkernijen verkochten we elk in onze eigen buurt. Heel fijn vond ik dit eigenlijk, veel mensen reageerden positief en geïnteresseerd als ik vertelde over Noord-Zuid. Ook cakejes bakten we massaal. Het grootste deel verkochten we op de Geschenkenbeurs van de wereldwinkel in Veurne; ook enkele vrienden en familie steunden ons project door cakejes te kopen.

Was jij een van die culinair solidaire mensen? Dan willen we je hier nog eens ontzettend hard voor bedanken! Het is heel fijn dat zoveel mensen geïnteresseerd zijn in ons project en dit graag willen steunen. Nu is het natuurlijk aan ons om die steun nuttig te gebruiken. In eerste instantie zullen we een beetje afwachten met dingen aan te schaffen om te zien waar er meest nood aan is. We zullen je hiervan zeker op de hoogte houden via deze blog!

groetjes,
Sarah